بررسی تحولات قاعده منع محاکمه مضاعف در اسناد بین الملل و حقوق کیفری ایران

قاعده منع محاکمه مجدد یکی از اصول مهم دادرسی های عادلانه در حقوق جزای بین الملل است. بعد از انقلاب اسلامی ایران در قانون مجازات اسلامی 1370 این قاعده با سکوت قانونگذار مواجه شده بود، اما در قانون مجازات اسلامی مصوب 1392 این قاعده به عنوان یکی از شرایط اعمال اصول صلاحیت شخصی و صلاحیت مبتنی بر تابعیت مجنی علیه و طبق نظریه های مشورتی صرفاً در قلمرو مجازات های تعزیری غیر منصوص شرعی پذیرفته شده است. در این پایان نامه پس از ذکر مفهوم و مبنای قاعده منع محاکمه و مجازات مجدد و تعاریف مربوطه به آن درکشورها و اسناد بین المللی مختلف بر اساس اصول صلاحیتی کشورها به بیان دلایل پذیرش این قاعده در حوزه های ملی (داخلی)، فراملّی و بین المللی می پردازیم. سپس تحولات این قاعده در ادوار مختلف قانونگذاری ایران بررسی شده است. شرایط تحقق و آثار حقوقی ناشی از اجرای این قاعده نشان میدهد، قاعده من محاکمه و مجازات مجدد می تواند در کلیه جرائم تا جایی که مصلحت جامعه اقتضا می کند مورد پذیرش قرار داد و تنها مواد قانونی مربوط به تعزیرات را استثناء نکرد.